Het leven als een Amerikaan!
Blijf op de hoogte en volg Ronald
25 September 2014 | Verenigde Staten, Atlanta
De Amerikaanse mensen die ik tot nu toe heb ontmoet zijn heel erg verschillend. Over het algemeen zijn ze wel anders dan ik verwacht had. Ik wist dat er veel neppe Amerikanen zouden zijn, maar zoveel! Dat had ik niet verwacht. Zeker in de horeca is het erg. Te vriendelijk, te veel vragen hoe het gaat en als je klein probleempje hebt betuigen ze meteen te veel medeleven. Zooo overdreven allemaal, haha. Dit is echt even een flinke omschakeling als je uit Nederland komt (en al helemaal als je uit Hoogeloon komt, haha).
De afgelopen weken hebben we veel discussies gehad op het werk. Het loopt allemaal niet zo lekker... Ze vinden dat we niet goed ons best doen en vinden dat we niet goed in een teamverband werken. Nou, hier zijn Nikki en ik echt van geschrokken. We doen echt ons best! En ja, natuurlijk trekken we meer naar elkaar toe dan naar de andere collega’s in het restaurant. We doen echt alles voor onze collega’s, bijna alles zelfs. Maar we laten ons niet kennen. We gaan gewoon door en we zullen wel eens laten zien wie er beter zijn. Haha
Bij het Marriott krijgen we een erg laag uurloon in het restaurant. Dit is $4,25 per uur. (€3,35) echt niets dus, haha. We moeten leven van de fooien. Dit systeem is niet bevorderlijk voor de werksfeer. Iedereen krijgt tafels toegewezen waarvan je fooi krijgt. Bij deze tafels doe je dan natuurlijk meer je best dan bij de andere tafels. Dit is ook logisch omdat je anders zelf niets verdient. Als het druk is hebben we op het einde van de avond toch ongeveer $150 tot $200 verdient. Dit komt neer op ongeveer $18 tot $20 per uur. Dat is dan natuurlijk wel weer top. Het enige nadeel is: als het rustig is heb je misschien heel de avond gewerkt voor maar $8 per uur.
De afgelopen twee weken hebben we natuurlijk ook heel veel andere dingen meegemaakt. Ik heb voor het eerst een bruiloft meegemaakt bij het Marriott. Deze mensen kwamen uit Roemenië. Dit was me toch een feest! Ongelofelijk. Het mocht alles kosten. Alle vrouwen in prachtige jurken, met glitterkes en paillettjes zoals ons Royke het zou zeggen. De mannen allemaal in pak en zelf de kleinste kinderen waren helemaal in style gekleed. Ook was er een feest georganiseerd om geld op te halen voor zieke militairen. Het ging echt om heel veel geld wat ze wilde ophalen. Dit deden ze door tafels aan te bieden aan grote bedrijven. Op deze avond speelde er een leuk country bandje. Deze mannen kwamen op het eind naar me toe om te kletsen. Een van de zangers ging mee naar ons appartement om even te borrelen. Dat is nog een erg leuke avond geworden..
Nikki, Robin en ik zijn naar een mega grote gamehall geweest. Dit was best gaaf om een keer te zien. Zo veel games bij elkaar. Het leek wel een grote kermis met alleen maar games Van voetbalgames tot racegames met echte autootjes ze hebben het er allemaal.
Volgens ons is het kakkerlakken seizoen geopend. We hebben in de afgelopen weken al 9 kakkerlakken moeten doden. Natuurlijk niet met onze handjes! Nee, dat doen we lekker makkelijk met een giftige spuitbus. Als we dat op de kakkerlakken spuiten verkrimpen ze helemaal. Dus kakkerlakken jullie zijn gewaarschuwd, hihi.
We weten ook zeker dat ons brandalarm werkt. Hij is nu al 2 keer afgegaan in heel ons blok waar wij wonen. Wat een verschrikkelijk irritant geluid maakt dat zeg. De laatste keer dat het alarm afging was het één uur ’s nachts. Toen kwam Nikki naar mijn kamer om me wakker te maken. Ik had namelijk niets gehoord omdat ik met oordopjes slaap. Ik schrok me dood toen ze er stond. Ik dacht wat is er nu toch weer aan de hand. Toen hoorde we dat de brandweer en politie er aankwamen. Het was dus één groot circus hier. Uiteindelijk was het loos alarm en konden we gelukkig gewoon weer verder slapen.
Een paar dagen na die "brandweer nacht" heb ik van Nick een pakketje ontvangen. Dit was echt lief! Een leuk fotolijstje, zijn parfum, de nieuwe Toppers cd en nog een aantal dingentjes, helemaal leuk. Het fotolijstje staat op de kast, de parfum heb ik al een paar dagen zelf opgedaan en de cd is natuurlijk al helemaal grijs gedraaid.
In een van de eerste weken zijn we hier naar de straat van Martin Luther King geweest. Hier hadden we alles al gezien, behalve de binnenkant van het geboortehuis. Dit heb ik deze week gezien. Het was leuk om een keer te zien, maar het waren een hoop oude spullen. Ofja oud, 20% was maar origineel en de rest was allemaal replica. Maar het was zeker interessant om één keer gezien te hebben.
De rest van de week heb ik veel films gekeken en ben begonnen met Nederlandse programma terug te kijken. Het is gelukt om die hier in Amerika te kunnen afspelen, dat lukte eerst op een of andere manier niet. We zijn dus weer helemaal op de hoogte.
Een aantal dagen daarna had ik weer een pakketje gekregen (erg leuk!) nu van Romy. Dit was echt super leuk. Een hele mooie brief en een chocolade reep die natuurlijk al helemaal op is…
Verder hebben we ook nieuwe bedrijfskleding gekregen bij het Marriott. Ik heb nieuwe kleren voor in het restaurant en de banqueting. De kleren van de banqueting zijn echt mooi. Ik heb ze natuurlijk wel kleiner moeten laten maken met die Amerikaanse maten hier. Maar die kleren van het restaurant kunnen echt niet! We lijken wel bouwvakkers ofzo. Echt vééél te groot, lelijk en een te ruige uitstraling terwijl we dat helemaal niet willen uitstralen. Ik heb gevraagd waarom ze voor deze blouses hebben gekozen, maar hier had ik geen antwoord op gekregen, hihi. Het enige voordeel is, ik ben niet de enige die er zo lelijk uitziet.
Op het werk hebben we een bewaker met een super snelle gave auto. Ik ben natuurlijk al weer het merk vergeten.. Haha. Het het was iig echt gaaf. Ik heb er een stukje mee mogen rijden. Nou ik kan je vertellen het was heel iets anders dan mijn autootje in Nederland. Het gaf acht een kick om in deze auto te rijden.
Wanneer het volgende verhaal komt weet ik nog niet. Ik maak er namelijk niet elke week meer eentje omdat het nu allemaal zo gewoontjes begint te worden het leven hier zo in Amerika. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik jullie en Nederland niet mis…
Bye bye
-
26 September 2014 - 07:30
De Keijzertjes:
Hey Ronald,
Goed om te horen dat je doel om engels te leren spreken gaat slagen.
En ook dat alles nu begint te wennen. Dat je minder gaat schrijven is niet zo erg, ik weet je nu via face-time te vinden:), dus......
Ik wil je wel eens zien in je nieuwe bedrijfskleding.
Geniet van jullie voorpret naar Miami!
Groeten van de Keijzertjes -
28 September 2014 - 18:35
Anja Van Dingenen:
Ha die harde werker.
Ronald nog efkes en we mailen in het engels(grapje,ik ben ook maar een mbo'er)
We hebben dmv je mail wel weer veel info gekregen.
Jij en je collega's niet hard werken??????Laat ze maar eens een poepie ruiken.
De foto van jou in de super snelle gave auto (heb je er nog meer benamingen voor?? Ha ha)vind ik echt COOL.
Wat betreft de omgeving van Martin Luther King daar had ik meer van verwacht,hij heeft immers in de jaren '60 heel wat teweeggebracht met zijn speech:I have a dream.
Tegen jou zeg ik Ronald:,,LIVE YOUR DREAM".
Voor nu een lieve groet,Anja
Ps, bij het zien van al die cadeautjes zou ik wel ff in Nick zijn schoen(tjes) willen staan ha ha
Ge kent me hé Ronald.
Doeiiiii,en ook al duurt het nu wat langer,je mails lees ik gaag. -
28 September 2014 - 22:40
Diny:
Hallo Ronald,
Ja weer een verslag!!
Het engels gaat je goed af begrijk ik.
En ik twijfel er niet aan dat jij niet door werkt.
En de foto,s zijn ook leuk,en je krijgt nog al wat cadeaus.
De bedrijfskleding wil ook wel eens zien.
Ik heb over een paar weken ook nieuwe bedrijfskleding. Jumbo
Geniet ervan
GR Diny.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley